Costa Rica, laatste deel

Wij kwamen onderweg vlak langs de Cerro de la Muerte, 3491 meter. Ik ben daar uitgestapt om foto’s te maken en na 10 stappen, had ik ademnood. Onderweg niks gemerkt van de hoogte, behalve dan, dat we af en toe in een dichte nevel zaten. Daar waren we op voorbereid en Ferry is een goede chauffeur. Wat wel eng was, dat hadden we ook al gehoord, waren de idioten die tóch wilden inhalen. Een keer een vrachtwagen die zijn neus liet zien terwijl wij eraan kwamen. Hij had vaart, want hij ging omlaag en wij reden naar boven. Hij trok zich gelukkig op tijd terug.
Een keer ging Ferry op de langzame strook rijden, om auto’s te laten passeren en het scheelde een haartje…..We zijn gelukkig net op tijd weer op de goede baan gekomen. Hij is niet meer zo “beleefd” geweest.
San Gerardo de Dato ligt in een vallei die pas in 1954 is ontdekt door de mensen waar wij een huisje hadden. “Albergue Savegre”. Wij hebben daar geüpgrade om te compenseren voor het vorige adres.
Nu hadden we een huisje met een open haard, want de vallei ligt op 2000 meter hoogte. Ferry zo blij als een kind, natuurlijk. Nu kon hij lekker fikkie stoken. Volgens mij had ie brandweerman moeten worden. We hebben het verdeeld. Hij de eerste avond. Ik de tweede. Ik vind Fikkie stoken namelijk ook leuk.
Op de volle dag die wij hadden hebben we een wandeling, genaamd “Los Robles” , gemaakt op 2600 meter hoogte. Langzaamaan voor mij, want klimmen bij deze hoogte is een probleem. Ferry heeft daar geen last van. Daar hebben we weer een Quetzal gezien. Dichterbij en in volle vlucht. Que lindo!!

Heerlijke plek om te zijn, maar op zondag moesten we weer vort naar San José, voor de laatste 2 nachten; weer in Rincón de San José.
Onderweg bij Carthago kwamen we legio wandelaars tegen. Nationale wandeldag. Veel fietsers op race fietsen en heel veel mensen te paard.
Ticos, zoals de Costaricanen zichzelf noemen, zijn heel energiek. Werken keihard en sporten veel. De mannen zien er dan ook appetijtelijk uit, als ik zo vrij mag zijn. De vrouwen zijn mooi en welgevormd tot na het eerste kind. Dan komt er aardig wat vet overal.
Onze eerste avond liepen we naar een restaurant en 2 mannen liepen ons tegemoet.
Ze waren al voorbij, toen ik riep: “ROGER”!! En hij bijna op hetzelfde moment; “Diana”. Gek hè? Zij waren de vorige dag aangekomen en gingen ook eten. Zij liepen naar een restaurant, aan de overkant van ons hotel, waar wij oorspronkelijk ook hadden willen gaan eten, maar dat dicht was. Dat konden wij ze vertellen. Zij maakten rechtsomkeert en gingen samen met ons eten.
De volgende dag gingen ze naar POAS. Ik denk dat ze de vulkaan in al z’n glorie hebben kunnen zien, want de volgende dag was het stralend weer.
Wij zijn die hele dag in touw geweest in de stad. We hebben 3 musea bezocht, op het centrale plein gezeten, gelopen, gezocht, marktjes bezocht. Kortom San José heeft voor ons geen geheimen meer, of die zouden in de “gevaarlijke buurten” moeten zijn.
Onze laatste avond zijn we in “Mundos” gaan eten, aan de overkant, maar we hebben Roger en Robert niet meer gezien.
Op dinsdagmorgen vroeg gingen we met een taxi naar de luchthaven voor ons eerste traject. Jahaaa, vertraging.
In Atlanta hadden we ook vertraging, maar de vlucht was voorspoedig en om half 9 ’s morgens op woensdag zijn we op Schiphol geland.

Veel ervaringen rijker en veel op ons netvlies en harde schijf.
Een fractie daarvan hebben we op film en op foto’s.

Wij kunnen COSTA RICA warm aanbevelen.