Onze reis door Costa Rica, bit by bit...

We zijn in Nederland.
Woensdag, 29 juli, om half 9 ’s morgens is ons vliegtuig geland, dus het wordt tijd om een verslag te maken, voordat alles weggezakt is.

Woensdag 8 juli vertrokken we uit Nederland, richting Atlanta. Een aantal uren daarna vertrok een vliegtuig uit Atlanta naar San José, de hoofdstad van Costa Rica.
Volgens planning hadden we om half 10 ’s avonds moeten aankomen, maar gewoontegetrouw had Delta Airlines vertraging en werd het kwart voor twaalf ’s nachts.
Het is maar een kwartiertje rijden naar de stad, maar als je moe bent, lijkt het uren te duren.
Ons hotel, Rincón de San José, is een simpel hotel. De eigenaar is een Hollander.
Redelijk geslapen en de volgende morgen om half 9 stond er een vertegenwoordiger van National rent a car ( Alamo) op de stoep om ons een Suzuki Jimny aan te bieden voor 3 weken. Leuk karretje.
Heeft ons veilig door het land gereden. De 4x4 hebben we af en toe echt nodig gehad, want niet alle wegen zijn goed. De grote wegen zijn ok, maar de toegangswegen willen nog wel eens ontgeasfalteerd, met kuilen zijn.

Enfin, we begonnen om 9 uur richting POAS, de vulkaan dichtst bij San José, te rijden, want de man van National vond, dat wij dat niet konden overslaan.
Bij de ingang van het park werd ons eerlijk verteld, dat het weinig zin had, want bij bewolking was er niets van de vulkaan te zien. En dat het bewolkt was, dat konden we zien.
Niks aan de hand, dan rijden we volgens het oorspronkelijke plan naar La Fortuna. Daar is per slot ook een vulkaan. De Arenal, namelijk.
De route mooi. De weg goed. We zijn in Grecia gestopt voor de stalen kerk en we hebben daar geluncht bij een SODA. Een soda is een kruising tussen een eethuis en een snackbar. Lekkere kipsandwich. Rond 3 uur kwamen we aan in La Fortuna. Boel verkend natuurlijk. Bakkertje gevonden en gekeken waar we ’s avonds konden eten. Uiteindelijk hebben we de suggestie van de receptionist opgevolgd. Die avond zijn we met nog een stel in een bus naar de donkere Arenal gereden, om de lavastroom te zien. De Arenal is springlevend. Boert, laat scheten en geeft af en toe over. Fascinerend! Moeilijk te fotograferen zonder prof. equipement. De volgende dag zijn we naar de warmwaterbronnen gegaan en hebben enkele uren gebadderd in een soort welness ding. Sommige bronnen waren loeiheet.
Ook zijn we naar de hanging bridges gegaan. Leuk. Niet spectaculair. Wel apen gezien. De meeste toeristen hebben moeite om hun kaken op elkaar te houden. Kletsen maar door.
Die avond zomaar ergens gegeten.
Dat waren 2 nachten en nu gingen we voor 3 nachten Monte Verde.
Wij keken op de kaart en dachten: Oei, dat is ver! Om half 11 waren we er al. Terwijl we toch rustig aan deden. We zijn namelijk helemaal rond het stuwmeer Arenal, gereden. Het stuwmeer waarvan critici zeggen, dat het wel een beetje dom is om dat zich te laten vormen op 14 km. van een actieve vulkaan. De ramp is niet te overzien…als….

Leuk stadje, Santa Elena, bij Monte Verde. Bruisend; veel jongeren. Volgens Ferry de sfeer van een ski dorp. Het is er behoorlijk heuvelachtig, maar sneeuw??? Ik denk het niet. Heel leuke cabin voor ons tweeën, middenin het groen. De lodge heet “Finca Valverde”. ’s Avonds op stap geweest met een gids om de beesten te bespieden. Veel insecten, veel vogels en hoog in een boom, een Kikayu. Ook een paar agouti’s gezien. De gids wist veel, dus hebben we afgesproken, dat we met hem de volgende dag naar Het NP Mont Verde gingen. Daar hebben we het klapstuk gezien. DE QUETZAL!!!! Ferry heeft hem op de film. Voor de rest brulapen, een “white face”, een kapucijn aapje en natuurlijk meerdere bijzondere vogels en insecten. Nee, geen jaguars. Ferry heeft die middag bij LAVENTURA canopy gedaan, de superman en de Tarzan. Hij vond het geweldig! Relaxte dagen.

Na Monte Verde, gingen we richting Rincón De LA Vieja. Een NP ( Nationaal Park )in Guanacaste. Guanacaste is een “provincie” die eerst bij Nicaragua hoorde. De hoofdstad is Liberia. Op 25 juli is het feest in