Costa Rica deel 3

En ze zwemmen echt met de boot mee! Er waren er zoveel!!! Geweldig. Misschien door het filmen, maar Ferry was op een gegeven moment zo straalmisselijk, dat hij niet meer kon filmen.
We hebben geen walvissen gezien, jammer genoeg. De vorige dag zagen de mensen geen dolfijnen, maar wel 4 bultruggen.
Zou het een kwestie van of…of zijn?

Dus, na twee nachten en een volle dag en een middag, stonden we klaar om af te reizen naar het schiereiland “Peninsula de Osa.
Lang rijden. We waren vroeg vertrokken, want de boot vertrok om 11 uur!!!!! Met uitroeptekens in de info.
De boot ging om half een. Wij waren om 10 uur in Sierpe. Onze krekschone auto werd gestald voor 3 nachten. Kosten $ 18,-.
We hadden de auto vakkundig laten wassen bij Palmar Sur, bij een lavacar, dichtbij de brug over de Terraba.
Ja, wat doe je als je moet wachten? Je hangt, je drinkt een kokoswater, je checkt je webmail op een supertrage pc, Ferry ging eens naar de supermarkt. Hij ging nog een keer naar de supermarkt….en dan is het eindelijk zover. Inschepen op het bootje dat ons over de Sierpe en dwars over de “Bahia Drake” gaat brengen. 1 uur en een kwartier later zijn we er. Goede stuurman, annex kapitein, annex boots.
Het minste onderkomen tot nu. “Jinetes de Osa” dicht bij het dorp “Agujita”.
En dan nog wel 3 nachten! We krijgen eerst een cel als kamer. Geen ramen. Hoog aan de muur van horgaas voorziene openingen. Wel met douche en wc.
Ik kreeg het benauwd. Naar het kantoor gelopen, om te vragen of we konden upgraden. Alle superior kamers bezet. Die kamers zijn hoger en kijken over de baai. De lagere kamers kijken in “het groen”. Ik raakte in paniek en toen heeft ze gebeld met de baas en kregen we de kamer die van dezelfde prijs was, maar wel met ramen. Spijtig voor de mensen die via internet hadden geboekt
( Hollanders! ) Die kregen de volgende dag “de cel”.
Een middag zijn we het dorp ingegaan, geklommen bedoel ik, om te zoeken naar een mevrouw die Mola’s maakte. Na veel vragen en doorlopen hebben we Benita gevonden. De Mola’s waren niet mooi, maar we hebben onze kilometers voor de dag gehaald.

We zijn met een gids, in een bootje, naar de ingang “Pedrillo” van het NP Corcovado gevaren. Daar zijn we aan een wandeling begonnen. Ik vind niet dat deze gids zijn uiterste best heeft gedaan. Ferry en ik hadden uren willen lopen. Is niet gebeurd. Ik heb het gevoel dat we maar een verdomd klein stuk van het park hebben gezien. Zo jammer. We hebben wel roodstaart ara's gezien in de amandelbomen aan het strand. En in de jungle wat apen.
De volgende dag zouden we gaan snorkelen bij Isla del Caño. Ging niet door. Slecht weer. Slecht zicht onder water. De duikers zijn wel gegaan, maar het was in 10 dagen niet zo slecht geweest.
Op de dag dat we vertrokken, was het weer stralend. Wat hadden we goed kunnen snorkelen…….
Ach…you win some…you lose some.
Door de stand van de maan en ander ongein was het wel mooi weer, maar in de nacht leek het er al op, dat het water onze kamer in zou komen, nou, ’s morgens was het hóóóóóg water. Het was bijzonder lastig om in de boot te komen.
Maar pet af voor de stuurman/kapitein/boots. Hij “bereed”de golven. Wist precies wanneer hij de volgende hóóóge golf moest pakken.
Zonder zijn kunnen, waren we verzopen. De golven waren minstens 12 meter hoog. Geen grap!
Het was nog even tricky om de mond van de rivier op te varen, maar daarna was het kat in ’t bakkie. Om kwart voor 9 meerden we aan bij Sierpe en om half 10 konden we aan onze reis over “de 2” naar San Gerardo de Dota beginnen.

Nou moet ik iets over de 2 vertellen. Die is namelijk de weg die naar Panama gaat en waar al het vrachtverkeer over gaat. Het was vrijdag, dus een werkdag. De weg bestaat uit 2 banen. Een baan heen, een baan terug, daartussen twee ononderbroken gele strepen en omhoog, soms, een extra baan voor de langzame klimmers. Heel af en toe mag je, over een korte afstand, inhalen. Logisch, want de weg is erg bochtig en klimt tot 3200 meter, in het Cordillera De Talamanca.