vervolg van Crozant naar Mont-de-Marsan

Dag 13 Zondag 8 september:
Van Sorges naar Perigueux. Een stevige 20-plusser.
Na een goed ontbijt, vrolijk de ochtendregen ingestapt. Van mot naar plens.
Het jachtseizoen is geopend. We zien hertjes, eekhoorns, konijntjes, een wezel, platgereden slangen, egels en slakken.
En verdomd! Een heuse jager met bellende jachthonden.
Inmiddels zijn we al baggerend in Cornille aangekomen, waar we een koffiebroodjesbreak nemen in de plaatselijke bushalte. De regen is opgehouden en we ruimen regenjassen, zakhoezen en paraplu’s weer weg. We gaan op weg naar Perigueux. Een grote stad, formaat Limoges. We komen er om half twee aan. We lunchen gezellig op een bankje tegenover het kerkhof. Dan gaan we op zoek naar de kathedraal en een tampon. Schitterend gebouw in Italiaanse stijl. Een aardige stempelmevrouw in het winkeltje. Diana krijgt een heel klein schelpje voor op de pet. Marie-Pierre Lefaivre haalt ons op. Op het minder goed slapen na, een prima plek met aardige mensen. Er slapen vaak pelgrims bij haar.

Nu lopen we twee weken en het is maandag 9 september. Vandaag lopen we naar Saint Astier. Volgens het boekje een afstand van 23.9 km, maar door alle detours, vanwege de drukke autowegen lopen we zeker 8 km meer. Door donkere bossen, klimmend en dalend. Geen hoogtepunt.
Rond 4 uur zijn we in St Astier. Bij de Lidl voor een tientje boodschappen gehaald, heerlijk gegeten en prima geslapen in een chalet.

Dinsdag 10 september. Opeens gaat het heel snel. De route van St. Astiers naar Mussidan is 23.3 km, maar je weet het nooit.
We lopen vandaag door een aantal gehuchtjes, door een bos even verkeerd, maar na een km zijn we weer en route.
Een limonade gedronken bij Mireille in Saint-Louis-enL’Isle.
Zij had prachtige routes die wij konden nemen om af te steken, maar dat was langs een drukke D weg, dus kozen we voor de blauw/gele pijlen. Best een mooie route. Bij Sourzac, de Isle overgestoken, om na 6 uur Mussidan binnen te lopen. Een begrafenis in de kerk.
Zo verrukkelijk gegeten bij de Auberge de Musée!
We sliepen in Hotel Du Grand Cafe.
Vreemde stad…

Woensdag 11 september gingen we op weg naar Fraisse. Dat was mooi halverwege. We hadden echter een slaapplaats 3 km voor Fraisse in La Gratade. Op een boerderij. We waren er al om 12 uur. Zowel wij, als madame Villaud waren verrast. Onze kleren werden gewassen. Het was prachtig weer, dus de was droogde snel.
Madame had uitgebreid voor ons gekookt. We hielden zelfs over voor het ontbijt. Er konden 5 mensen in de acceuil pellerins. Wij waren er alleen. "s Morgens nog een kill gezien van de kat. Hij had een trappelend baby konijntje in zijn bek. We moesten hem steeds wegsturen, want hij bleef, het nu bewegingloze konijntje, maar voor onze glazen schuifpui parkeren.

Van La Gratade naar Saint-Foy-La-Grande was het op donderdag 12 september 24 km. Niet verkeerd. Om half 9 op weg, na een ontbijt van courgette soep, tomatensalade, een eitje-zo-onder-de-kip-vandaan, geitenkaas en koude koffie, naar Fraisse.
Via de net zo stille Moncaucon onder een grijs zwerk.
Langzamerhand komen we in het gebied van de Bergerac wijngaarden en dat merk je aan de heuvelwegen die door de wijngaarden lopen. Langs nog wat gehuchtjes en dan vlak voor Saint Foy, een steile weg, geplaveid met losse stenen naar beneden.
En dan zijn we om 13.30 plots bij de Dordogne. Nu de gite van Charly Henri nog zien te vinden. Wat omzwervingen, door een niet goed gelezen straatnaam en verkeerde aanwijzingen van locals, komen we via de bakker (pizza) en de supermarkt. + nog wat gehang voor het verkeerde adres, na 2x de brug genomen te hebben, aan bij het huis van Charly, waar we Denis weer ontmoeten. Het is intussen 16.00 uur.
Successievelijk druppelen er nog een aantal pelgrims binnen; Wolfgang, de Duitser, Ian en Alan, de Schotten en Pierre, net als Denis, een Fransman.
Het is bij het aperitief al gelijk raak. Veel anekdotes, een ontspannen sfeer, een fles wit en een fles rosé.
Eten om 19.00 uur. Heel gezellig aan tafel. Charly heeft lekker gekookt en er staan meerdere flessen wijn.
Bij de koffie heeft Charly twee 5 literflessen Calvados. Die gaan niet op. Wij en Pierre slapen in het huis. Pierre vanwege zijn gesnurk.
Wij, omdat een couple zijn. In de gite slapen 4 mannen.

Vrijdag 13 september: Wij lopen met z’n zevenen naar St. Ferme.
Wij starten later dan de mannen, maar na een uur of anderhalf zijn we weer samen.
Onderweg komen we een bord tegen, dat zegt: Halte Pellerin. Ooit was men van plan daar iets te bouwen. Nooit van gekomen, bord vergeten. We komen bij een fabriek die wijn bottelt. Daar eten we onze lunch, met een tweeliter karaf rode wijn, om het weg te spoelen. In Pellegrue is er een bierstop. Theo komt langs. Een Nederlandse pelgrim, die al 10 dagen onderweg is en pas twee pelgrims is tegengekomen. Hij blijkt Denis van het jaar daarvoor te kennen. Dan is het nog 6 km naar ons einddoel.
We delen een kamer met Pierre, Wolfgang, Denis en een pelgrim op de fiets. De Schotten slapen in een tentje buiten.
De volgende dag naar La Reole is de groep niet meer compleet.
Denis en de Schotten lopen 7 km verder. Ian en Alan hebben een deadline, de trein in Saint-Jean-Pied-de-Port.

Zaterdag 14 september is een bijzondere dag. Dit weekend kan men in gebouwen komen, die anders voor publiek gesloten zijn. Bij ons in Amsterdam heet dat de open monumenten dagen.
Er zal een groep starten met een loop naar La Reole. Het beginpunt is de voormalige abdij. Daar zetelt tegenwoordig de Mairie. Er is veel hersteld en je kunt nog steeds zien, wat een indrukwekkende abdij het in de 11de eeuw was.
Eerst een rondleiding en dan vertrekt de groep naar de kerk van Coutures. Er komen 10 mensen bij. Wij hebben afgesproken de hele dag bij de groep te zullen blijven.
Daardoor hebben wij een gezellige lunch in Roquebrune. Ons eigen brood, maar wijn van het chateau. Er komt een dame naar mij en Wolfgang en zegt: Jullie zijn toch Pellerins? Hebben jullie wat brood voor ons? Onze …viel nog net niet open.
Dan naar de kerk van Saint-Hillaire-de-la-Noaille. Er komt een wagen met pruimen, morilles en peren voor de wandelaars.
Dat fruit onderweg! Wat hebben we daarvan genoten. Groene en zwarte vijgen, pruimen, appels, peren, perziken, pruimen, bramen enz.
Dan Reole aan de Garonne. Een vervallen stad met de kerk van st. Petrus. Mooie tampon gescoord. Een van de medewandelaars brengt ons naar Madame Moreau (Odette), waar wij die nacht slapen. We mogen zelf weten wat we geven.

Dan is het zondag 15 september en gaan we naar Bazas.
Een kleine 30 km volgens het boekje. Wij zijn intussen niet meer bevreesd voor langere trajecten.
Odette brengt ons tot ver voorbij de brug over de Garonne.
We komen in Pandaut en vallen met onze neus in de boter. Twee Middeleeuwse woningen zijn ook opengesteld. De mensen lopen in kleding uit die tijd.
Er komt een tafel voorbij met pas gebakken appeltaarten.
Een taart voor vier personen voor 10 euro? Doen!
We krijgen er koffie bij.
Theo komt aanlopen. We lopen gezamenlijk door naar Auros., theetje drinken. Dan is nog maar 10 km naar Bazas.

Duur slapen in een chateau, waar eerst een tarif Pellerin was. Zestig euro voor slapen en ontbijt. In de stad waar we gingen eten was de biefstuk slecht. Wolfgang was zeer verontwaardigd, woedend eigenlijk.

Dag 21. Met z’n drieën lopen we naar Captieux, op deze maandag 16 september. Pierre heeft een afspraak met een vriend. We lopen in de regen van het kasteel naar de kathedraal en al snel zijn we op de oude spoorweg tussen Bazas en Captieux.
Geen bielzen. Alles is begroeid met gras. Aan de kleine verhogingen kun je zien dat onder de aarde en het gras, de houten bielzen nog liggen.
Bij Pey de Bordes is het tijd voor een break. We vragen aan een oudere heer, die in zijn garage bezig is, of we even mogen rusten op zijn veranda. Dat mag, hij haalt zijn vrouw erbij. Koffie, chocola en koekjes!! Zij belt naar de refuge van de Mairie en annuleert de andere gite. Theo sluit zich weer aan en dan gaat het in een ruk door naar Captieux. Inmiddels regent het weer.
We komen aan in de refuge en daar zijn Patrice en Jacky al. Theo heeft een kamer in het hotel. Er zijn 2 stapelbedden in de grote ruimte en in een klein kamertje staat 1 stapelbed. Al bezet door Patrice en Jacky. Na enige druk zijn ze bereid het kamertje aan ons af te staan. We eten voor het eerst van ons leven geprefabriceerd voedsel. Opgewarmd in de magnetron. Niet voor herhaling vatbaar.

Het is dinsdag 17 september. Wij hebben besloten de weg naar Roquefort min of meer te delen in twee gelijke stukken. Het is niet mis; 35.5 km. We nemen afscheid van Theo en Wolfgang, want die lopen door.
Het ging anders. Per ongeluk liepen we Retjon voorbij. Diana was kapot, maar door de frustratie (lees boosheid) kreeg ze nieuwe energie. In een noodtempo hebben we Roquefort gehaald.
Theo, Wolfgang, Patrice en Jacky zaten een biertje te drinken voor cafe de la Paix. Stomverbaasd ons te zien.
Zij sliepen in de gite, waar wij de volgende dag een reservering hadden. We hebben een menu Pellerin met de mannen gegeten en wij hebben heerlijk geslapen in een hotel.
De volgende dag was een onverwacht vrije dag. We waren vroeg in de gite, een onwaarschijnlijk mooie en goed geoutilleerde. Alle kleren gewassen en gedroogd. Later kwam er nog een neurotisch Frans echtpaar erbij en Dominic, die de volgende dag met ons mee wilde lopen naar Mont de Marsan. Hij liep heel moeilijk.

Woensdag 18 september: vrije dag.

Donderdag 19 september de laatste en 23ste wandeldag in Frankrijk dit jaar.
We gaan naar Mont-de-Marsan. 30.5 km. Om half 6 naar de bakker voor vers brood en een heerlijk bladerdeeg, marsepein, gestoofde peer met chocoladebrokken taartje.
Om 8 uur van start. De geile pijlen brengen ons snel buiten Roquefort. Al snel lopen we weer in een heideduinlandschap. Geen last van autoverkeer.
We passeren Corbleu en Bostens. In Bostens maken we zelf koffie en thee in de 2de halte pellerin in de pastorie van een oud kerkje.
Bij Gallièrres is het tijd voor warme chocola voor ons en bier voor Dominic. We zijn om 13.00 uur in Bougue, waar we een lange pauze houden. Dan gaan we het 7 km lange fietspad op de oude spoorbaan op. Dat loopt tot diep in Mont-de-Marsan. We zijn er om 16.00 uur.
Wij buigen af naar het treinstation om te informeren over treinen naar Biarritz. We nemen de trein van 7.37, de volgende dag en besluiten daarom niet te slapen in de refuge, maar in hotel de La Gare.
Wanneer we eten in de stad zien we Dominic. Hij is naar de dokter geweest en hij mag twee dagen niet lopen.

Voor ons zit het erop.
Drieëntwintig dagen wandelen, 475 km.. Volgend jaar stoten we door naar Santiago en verder naar Muxía.

In Biarritz blijven we drie nachten. Het is schitterend weer, we genieten en dan is het tijd om naar huis te vliegen…