Tussen Dinant en Rocroy

We hebben gelopen van Dinant naar Rocroy.
Dat was ons doel voor dit jaar, 2009 en dat is ook gelukt. 130 km.
Klinkt heel simpel, maar niks is minder waar.

We vertrokken uit Amsterdam op zaterdag 25 april met de trein naar Dinant.
Prachtig weer in Nederland.
Hoe dichter we ons doel naderden, hoe somberder de lucht.
We kwamen aan op het stationnetje van Dinant, na vele keren overstappen en Ferry belde ons logeeradres, 4 km buiten Dinant.
Alle hotels e.d. waren in Dinant zelf, vol!?!
Onze maître was wel heel tegemoetkomend.
Hij bracht ons 's avonds naar een super Vietnamees restaurant, haalde ons weer op en bracht ons de volgende morgen, in de druilregen, naar ons beginpunt.
Sterker nog, na een fikse klim naar "De Citadel", stond hij, met de auto, bovenaan, om Ferry z'n vergeten pillendoos te overhandigen.
"Waarom doen wij het te voet", dacht ik nog, "In de regen."

Die eerste dag was vreselijk.
Het bleef druilen uit de hemel. We liepen naar Falmignoul. We moesten veel klimmen, veel dalen en dat glibberend over een pad, door de bossen, dat bezaaid was met grote en kleine kiezels.
Mijn angst om te vallen, na Nepal, stak de kop op.
Ik was doodsbang, liep daardoor zo verkrampt, dat er geen greintje lol overbleef.
Ik miste mijn loopstokken verschrikkelijk!
Uiteindelijk heeft Ferry van een beukenboompje een rechte, stevige staf voor me gesneden en toen ging het. Gode-zij-dank een stuk gemakkelijker.
We eindigden die dag in de middle of nowhere en moesten nog anderhalve km. naar onze slaapplaats.
De volgende dag dus nog een keer die afstand bij de dagkilometers.
We hebben daar vooral duur gegeten. Het toetje was een soort tiramisu, maar dan totaal mislukt.
De rest was aardig. Halfpension.

In de trein naar Huey waren we twee vrouwen tegengekomen, die twee weken dezelfde richting uitliepen.
Zij wilden doorgaan tot Reims.
De ene (54 jaar) had al tot Huey gelopen, vanaf Roermond.
De andere (68!) woont in Egmond aan zee en is nog van plan tot Huey, andere keren te doen.
Zij hebben elkaar, voor dit avontuur, leren kennen via internet.
In de trein had de ene van 68 veel babbels naar medepassagiers over: "elke dag 25 km enzo."

De tweede dag liepen we van Falmignoul naar Hastière.
Dolblij met m'n stok, want je wilt niet weten wat voor pad we toen hadden.
Gelukkig was het droog. Een mooie wandeling. De zon ging schijnen en het leven was mooi.
Dit was heerlijk, hier deden we het voor en niemand pakte ons dit meer af.
In Hastière sliepen we in een hotel.
Daar was het goed toeven.
Een warrige herbergier die een mondje Nederlands sprak, goed avondeten. Halfpension.
's Morgens om half 9 ontbijt. "Ja, natuurlijk", zei het warhoofd.
Om half 9 was alles nog donker en dicht, in het restaurant.
Ja, wat nu? We moesten ook nog betalen.
"Geld en sleutels door de brievenbus en gaan met die banaan", zei ik tegen Ferry.
Terwijl we nog aarzelend buiten stonden, om 9 uur, kwam ie eraan.
"Het regent", zei hij....Het spetterde af en toe wat en het hield heel snel op……
Enfin, we zijn die dag om kwart voor 10 vertrokken.
Laat voor ons doen.

Onze reis ging op deze derde dag naar Soulme.
Dat was een bijzonder spannend traject.
Achteraf om te lachen, maar onderweg was het af en toe tè opwindend.
Ach, het houdt je scherp.
Ik vertel nog wel over de touwen. Niet gemakkelijk te beschrijven. Moet je echt vertellen.

Een half uur, voor Soulme, kwamen we twee heren tegen, die naar Hastière zeiden te gaan.
Het was half 4 en we waren om kwart voor 10 uit Hastière vertrokken!
Wij waarschuwden voor alle booby traps die ze zouden tegenkomen.

Soulme, een klein dorp, geen slaapplaats.
We moesten, zei Ferry, of 4 km. doorlopend, of liftend, of met een taxi naar Surice.
"Dacht het niet, hè, lopend", zei ik.
Geen taxi, geen verkeer. Daar stonden we.
Opeens zagen we de twee mannen. Ik weet niet wat Ferry allemaal heeft gezegd in het Frans, maar met frisse tegenzin brachten zij ons naar Surice.
Wij mochten naast het kinderstoeltje op de achterbank en maakten de auto smerig.
Ook de bank, want mijn zitvlak was helemaal bemodderd van de wandeling.
Volgens Ferry waren deze heren aan hun vrouw ontsnapt voor een potje herenliefde en hebben zij nooit de intentie gehad naar Hastière te gaan.
Ik geloof dat hij gelijk heeft, want hij doet nooit dit soort uitspraken.
Maakte mij trouwens niks uit, want wij waren waar we wezen moesten.

In Surice sliepen we in een logeerboerderij. We hebben daar twee restaurateurs van historische panden ontmoet.
Zij waren al heel lang bezig met een kasteeltje in de buurt.
Helaas ging onze route niet daarlangs.
Ook halfpension. Zij deed wat van de prijs af, omdat we pelgrims zijn. Dank u, mevrouw.
Het eten was niet slecht.
De volgende ochtend bracht een oude man ons, in een vieze auto, naar het beginpunt, bij de kerk, in Soulme.

Dag vier liepen we naar Hièrges.
Een Middeleeuws dorp. Uitgestorven. Waar wij sliepen was dicht. Er stond een telefoonnummer op het raam.
De enige telefoon was te bedienen met een kaart. We kenden het regionummer van Hièrges niet(mobiel).
Na veel huizen geprobeerd te hebben, reageerde eindelijk iemand op ons aankloppen.
Die iemand heeft met veel tegenzin het nummer voor ons gebeld.
Daar kwam Jean Michel. Een soort bruuske tornado. Zijn restaurant was open op vrijdag, zaterdag en zondag.
Waar we konden eten.
Nergens, zei die.
De kamer was koud. De zon scheen wel, buiten, maar de temperatuur was laag.
Kon de verwarming aan? Nee, kon niet, was al uitgedraaid.
Kon hij het ontbijt om half 9 verzorgen? Ja, dat kon hij.
En weg was ie. Jeetje, wat voelde ik mij ongelukkig. Dat was onze rustplaats de volgende dag. Lekker dan. Geen eten, wel kou.
We stonden in die koude kamer en opeens hoorden we gemorrel aan een deur op het gangetje.
Daar stond onze reddende engel: Brigitte.
Zij ging de verwarming aandoen, er was een frituur, een km. die kant uit en zij ging de bedden verschonen.
Wij direct weg, voor de frituur. Frituur dicht.
Volgens Ferry zei Brigitte dat ze geraakt was door mijn teleurgestelde houding en daarom mochten wij bij haar en Bruno eten.
Zij gingen pizza's halen in Vireux en welke wij prefereerden.
Die avond was het oergezellig. We kregen niet alleen pizza, maar lekkere wijn, fruit, toetje, sla, kaas en Bruno sprak Engels.
We mochten geen cent betalen.
Brigitte moest vreselijk lachen, toen wij vertelden dat Jean Michel de volgende dag om half 9 met ontbijt zou komen.
Hij zou er om 10 uur zijn; zei ze…
Hij was er wel, op tijd. En sterker nog, hij bleek heel aardig, op een botte manier.
Op zijn aanraden gingen we lopen naar Vireux voor de warme lunch bij Adriënne.
FANTASTISCH!!!en betaalbaar. Zeker de 3 km wandeling waard.
Toen we terugliepen naar Hièrges, kwamen we de dames uit de trein tegen. Die gingen naar Mazée. Leuk om ze te zien. Ik was verbaasd.
Dan liepen zij toch wel beter dan wij!!
Dus niet, hè!! Zij hebben de touwen nooit gezien en onderweg naar Hastière hebben ze ook een groot stuk afgestoken en langs de grote weg gelopen.
Zo gaat het natuurlijk een stuk sneller, maar je mist het mooie en opwindende van de wandelingen.
Enfin, moet ieder voor zich weten.
Zij gingen nu ook via een andere weg naar Mazée. Zijn ook niet in Hiergès geweest.
Ze hadden nog geen slaapplaats in Mazée, dus heeft Ferry hen ons slaapadres in Mazée gegeven.

Loopdag 5, naar Treignes.(via Mazée )
Onderweg naar Treignes kwamen we langs ons slaapadres in Mazée. Daar hebben we onze rugzakken achtergelaten. Wat een luxe! De dames waren er nog toen we daar aankwamen.
Zij hadden nog een wasje gedaan en wachtten tot alles droog was.
Het zonnetje scheen uitbundig, dus daar kon het aan liggen. Zij vertrokken ongeveer een half uur voor ons.

Het liep heerlijk zonder de ballast en de weg was supergemakkelijk.
Onderweg liepen we de dames achterop. Zij wilden doorlopen naar Oignies.
Het was al bijna 12 uur, toen we in Mazée aankwamen, dus dat zou een latertje voor hen worden.
Mary, de oudere had pijn aan haar nieren, dus het wandelen ging niet echt gemakkelijk.
Zij droeg haar rugzak veel te hoog, daar heb ik nog aan "gesleuteld".
Wij zaten lekker in het zonnetje, op een terrasje in Treignes en zagen de dames achter de kerk omlopen.
Die gaan door, dachten wij nog.

Wij zaten om twee redenen op dat terras. We genoten van een ijsthee en een biertje.
En we zaten te wachten op Jean Michel.
Ferry had namelijk met hem afgesproken dat hij hem zou bellen om ons op te halen, wanneer we in Treignes waren, zodat we bij hem in het restaurant konden eten.
Het was vrijdag. Hij had 44 reserveringen.
Hij zou ons ’s avonds naar Mazée, naar ons slaapadres, brengen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het was stralend weer, we aten buiten in goed gezelschap, onder andere van twee Nederlanders die een vakantiehuis hebben in de buurt van Hastière.
Het eten was heerlijk. JM had de grammofoon buiten staan, met oude elpees en dat klonk zo fantastisch daar. Op die plek, op dat moment!!!
Toen hij ons naar Mazée bracht, kregen we nog een mooie Côte du Rhone cadeau.
Echte ruwe bolster, blanke pit, die JM.

Tot die nacht had ik slecht geslapen, maar nu, in Mazée haalde ik mijn schade in.
Gepit van 20.00 uur tot de volgende dag 6 uur. Heerlijk!
De volgende morgen zaten we om half 8 aan het ontbijt samen met een 24-jarige Amsterdammer, Yuri, die zijn studie filosofie niet meer zag zitten en hoopte via "de weg" tot bezinning te komen. Hij liep al ruim een maand en wilde helemaal doorlopen.
Echt een jochie uit de grachtengordel, maar wel heel erg aardig. Hij vond “de touwen” fantastisch.
Hij ging ook naar Oignies. We namen de bus van 12 over acht naar Treignes, naar ons beginpunt van die dag.

We liepen met prachtig weer naar Oignies; op deze zesde wandeldag.
Heerlijke wandeling. Af en toe inspannend en modderig, maar altijd leuk.
Pijn in de benen behoorde al vanaf dag 3 tot het verleden.
In Oignies logeerden we in een duur hotel waar zij verrukkelijk eten hadden en een waardeloos ontbijt.
Alles moest apart afgerekend worden. Ook het ontbijt. 13 euro p.p.
Gelukkig mochten we de super wijn van JM bij het eten drinken. We betaalden 5 euro kurkengeld.
Hun wijnen waren ook erg duur.
Toen wij na de warme lunch, om een uur of vier, zaten na te genieten op het terras, passeerde Yuri. Hij had een stukje afgestoken.
We hebben hem uitgenodigd om bij ons te komen zitten en toen vertelde hij dat hij bij de pastoor zou slapen voor nop en dat hij de dames Mientje en Mary had ontmoet. Zij waren er nog niet, maar zij zouden ook in de pastorie slapen.
Achteraf bleek, dat de dames Yuri onderweg hadden leren kennen en hem gezegd hadden, dat hij in Oignies het moest proberen bij de pastoor. Dat lukte, maar het zorgde er ook bijna voor, dat zij geen slaapplaats meer hadden, toen ze aankwamen.

Dag zeven, onze laatste wandeling.
Na een echt slecht ontbijt gingen wij vort naar Rocroy. Voor ons de laatste wandeling. Mary, Mientje en Yuri gingen ook naar Rocroy.
Natuurlijk kwamen we de dames tegen. Mary had nog erg veel pijn.
Toen heb ik haar rugzak echt goed afgesteld.
Onderweg kwamen we Yuri tegen. Hij loopt alleen.
Op een gegeven moment, wij gingen te snel voor Mary's korte beentjes, zijn wij doorgelopen, toen zij gingen voor een break.
Deze wandeling was erg mooi.
Af en toe liep je in de bedding van een "drooggevallen" beek.
Hier moest je echt goed opletten niet verkeerd te lopen.

We kwamen in Rocroy als eerste aan. Wij sliepen in Hotel de Commerce.
Een half uur daarna zagen wij Yuri het VVV kantoor inlopen. Hij vond een kamer voor 15 euro met ontbijt.
Na anderhalf uur kwamen Mary en Mientje ook aan. Zij checkten ook in bij hotel de commerce.
We hebben met z’n vijven het glas geheven en nog een….
Wij gingen een hapje eten bij de Italiaan.
Zij bleven in het hotel eten.
Afscheid genomen, mailadressen uitgewisseld en naar bed gegaan.

Op maandag 4 mei, was het tijd om naar huis te gaan.
Nogal ingewikkeld.
Eerst met een taxi naar Petit Chapelle en toen met de bus naar Couvin.
Van Couvin met de trein naar Charleroi en vervolgens naar Antwerpen en Amsterdam.

De volgende keer: 132 km naar Reims.
We zullen toch een iets andere manier van aanreizen en terugreizen moeten verzinnen.