Het niet voorziene einde van dit camino jaar
Door: Diana
Blijf op de hoogte en volg Diana
16 September 2014 | Spanje, Villar de Mazarife
Ik laat de kaart op Villar de Mazarife staan, omdat ik daar niet echt weg ben gekomen.
In Leon, 24 km eerder, deed ik mijn schoenen aan met pijn aan de linkervoet.
Dat kan natuurlijk, dat hoeft niks te betekenen.
Dit keer betekende het wel wat.
Na de nacht in Villar de Mazarife doorgebracht te hebben in echt een prima albergue, kreeg ik mijn voet bijna niet meer in mijn schoen.
Toch gestart. Na een kwartier, teruggelopen, want na Leone ging het al niet vlot, maar nu was het lijden!!!
De hospitalero masseerde mijn voet en dat deed wel wat, maar niet goed genoeg...
Na 2 uur, 4 km gelopen te hebben, hebben we gelift naar Astorga.
Een schat! De man die ons helemaal naar het centro Urbano bracht.
In Astorga naar de dokter. Ferry hoestte vreselijk, dus de dokter had twee vliegen in een klap.
Mij vond hij rijp voor ibuprofen 600 en een verkoelende gel, begeleid door de vermaning toch echt 4 dagen niet te lopen.
Ferry werd beklopt, beluisterd, moest aaaaaaa zeggen met een spatel op z'n tong en kreeg een recept voor een hoestdrankje met codeïne.
Twee dagen later, in Astorga, de bus gepakt naar Cacabelos.
Ik zei, optimist (tegen beter voelen in) dan kan ik van daar uit misschien lopen naar Villafranca del Bierzo, waar we Jeanne en Ben zouden ontmoeten.
Ben zou tot Santiago (een week) en nog verder meelopen naar Muxia, weer 4 etappes verder. Totaal dus 11 dagen.
Begon vol goede moed aan de 10 km, maar de pijn was zo erg, dat we gelift hebben naar Villafranca del Bierzo.
Daar zouden we dan twee nachten zijn, in de hoop, dat de pijn over zou zijn.
Niet dus.
Ferry en ik hadden al besloten Ben niet teleur te stellen, maar Ferry met hem te laten lopen.
Ik kon mee naar Oporto, waar Jeanne naar toe ging om spullen te kopen.
Ik zal niet uitweiden over de teleurstelling en de huilbuien die mijn deel waren.
Dat zal iedereen wel kunnen begrijpen..
Na 5 dagen Porto, besloot ik toch maar naar huis te gaan. Het was er mooi, ik had een goed onderkomen, maar wat dan als ik Santiago toch niet mee kon lopen?
Mijn aanwezigheid voegde niks toe en zou veel kosten, mocht ik blijven tot de terugvlucht op 21 september vanaf Coruña.
Op 15 september vloog ik met Transavia naar huis en op 15 september liepen Ferry en Ben Compostela binnen.
Nu hadden ze nog vier dagen naar Muxia....
Vanmorgen belde Ferry.
Hij is nog steeds verkouden en heeft al 4 dagen de race.
Ik keek al bezorgd naar zijn foto. Slank is goed, maar nu was mijn schat toch wel erg mager...
Ben wilde niet alleen doorlopen en is met Jeanne naar Coruña vertrokken. Ferry was vanmorgen nog in Santiago.
Ik hoor wel wat hij besluit, maar misschien is het verstandiger, met mij, volgend jaar het laatste stuk vanaf Villar de Mazarife te doen.
Hij had al besloten geen dertigers meer te doen...
Ik ga een stapje verder.
De 300 km die mij nog resten, daar trek ik de hele maand september voor uit.
Geen enkele etappe gaat boven de 20 en we besluiten niet van tevoren waar we willen slapen.
Laat het maar komen.
Ik heb veel geleerd van de camino.
Vooral dat ik op een leeftijd ben, waarbij ik rekening moet gaan houden met mijn grenzen. Ik heb weliswaar een topconditie, maar ook een topconditie kun je om zeep helpen, door geen rekening te houden met de omstandigheden van het moment.
"Hoe heb ik geslapen, hoe is mijn conditie NU"
Dat wordt de dagelijkse mantra op de camino volgend jaar.
Wordt vervolgd september 2015
In Leon, 24 km eerder, deed ik mijn schoenen aan met pijn aan de linkervoet.
Dat kan natuurlijk, dat hoeft niks te betekenen.
Dit keer betekende het wel wat.
Na de nacht in Villar de Mazarife doorgebracht te hebben in echt een prima albergue, kreeg ik mijn voet bijna niet meer in mijn schoen.
Toch gestart. Na een kwartier, teruggelopen, want na Leone ging het al niet vlot, maar nu was het lijden!!!
De hospitalero masseerde mijn voet en dat deed wel wat, maar niet goed genoeg...
Na 2 uur, 4 km gelopen te hebben, hebben we gelift naar Astorga.
Een schat! De man die ons helemaal naar het centro Urbano bracht.
In Astorga naar de dokter. Ferry hoestte vreselijk, dus de dokter had twee vliegen in een klap.
Mij vond hij rijp voor ibuprofen 600 en een verkoelende gel, begeleid door de vermaning toch echt 4 dagen niet te lopen.
Ferry werd beklopt, beluisterd, moest aaaaaaa zeggen met een spatel op z'n tong en kreeg een recept voor een hoestdrankje met codeïne.
Twee dagen later, in Astorga, de bus gepakt naar Cacabelos.
Ik zei, optimist (tegen beter voelen in) dan kan ik van daar uit misschien lopen naar Villafranca del Bierzo, waar we Jeanne en Ben zouden ontmoeten.
Ben zou tot Santiago (een week) en nog verder meelopen naar Muxia, weer 4 etappes verder. Totaal dus 11 dagen.
Begon vol goede moed aan de 10 km, maar de pijn was zo erg, dat we gelift hebben naar Villafranca del Bierzo.
Daar zouden we dan twee nachten zijn, in de hoop, dat de pijn over zou zijn.
Niet dus.
Ferry en ik hadden al besloten Ben niet teleur te stellen, maar Ferry met hem te laten lopen.
Ik kon mee naar Oporto, waar Jeanne naar toe ging om spullen te kopen.
Ik zal niet uitweiden over de teleurstelling en de huilbuien die mijn deel waren.
Dat zal iedereen wel kunnen begrijpen..
Na 5 dagen Porto, besloot ik toch maar naar huis te gaan. Het was er mooi, ik had een goed onderkomen, maar wat dan als ik Santiago toch niet mee kon lopen?
Mijn aanwezigheid voegde niks toe en zou veel kosten, mocht ik blijven tot de terugvlucht op 21 september vanaf Coruña.
Op 15 september vloog ik met Transavia naar huis en op 15 september liepen Ferry en Ben Compostela binnen.
Nu hadden ze nog vier dagen naar Muxia....
Vanmorgen belde Ferry.
Hij is nog steeds verkouden en heeft al 4 dagen de race.
Ik keek al bezorgd naar zijn foto. Slank is goed, maar nu was mijn schat toch wel erg mager...
Ben wilde niet alleen doorlopen en is met Jeanne naar Coruña vertrokken. Ferry was vanmorgen nog in Santiago.
Ik hoor wel wat hij besluit, maar misschien is het verstandiger, met mij, volgend jaar het laatste stuk vanaf Villar de Mazarife te doen.
Hij had al besloten geen dertigers meer te doen...
Ik ga een stapje verder.
De 300 km die mij nog resten, daar trek ik de hele maand september voor uit.
Geen enkele etappe gaat boven de 20 en we besluiten niet van tevoren waar we willen slapen.
Laat het maar komen.
Ik heb veel geleerd van de camino.
Vooral dat ik op een leeftijd ben, waarbij ik rekening moet gaan houden met mijn grenzen. Ik heb weliswaar een topconditie, maar ook een topconditie kun je om zeep helpen, door geen rekening te houden met de omstandigheden van het moment.
"Hoe heb ik geslapen, hoe is mijn conditie NU"
Dat wordt de dagelijkse mantra op de camino volgend jaar.
Wordt vervolgd september 2015
-
16 September 2014 - 19:52
Haroen Dilrosun:
Mooi verhaal,je zou er een boek over kunnen schrijven....zoveel heb je intussen al meegemaakt.
Vlg. jaar weer met frisse moed verder !
Brassa
Haroen -
16 September 2014 - 20:43
Ronie Baank:
Mijn petje af voor je. -
16 September 2014 - 22:12
Anita Neijssel:
Dit is triest,maar ook zo mooi tegelijk.
Het is net als in een roman, hoewel de pijn natuurlijk wel echt is.
Maar je hebt nog een doel en een bijzondere leerervaring gehad.
Bijna alle boeken gaan daar ook over. Het is de weg er naar toe, die het voor ieder zo bijzonder en leerzaam maakt.
Het krijgt vast een prachtig vervolg.
Liefs , Anita. -
17 September 2014 - 10:45
Frank Van Dongen:
Het is een reis geworden, die je veel geleerd heeft over jezelf, maar vooral ook van de beperkingen van een menselijk lichaam. Je komt jezelf voortdurend tegen en je moet op moeilijke momenten de juiste, objectieve beslissingen nemen.
Ook mensen met geweldige condities moeten dealen met de vreselijkste blessures.
Je doorzettingsvermogen is geweldig, maar zoals jij ook meldt: er zijn ook grenzen in wat mogelijk is. Rust goed uit en verwen jezelf.
Tot later
Hugs! -
17 September 2014 - 14:21
Linda:
Een wijs besluit. Je mag trots zijn op jezelf en wat je gepresteerd hebt. Volgend jaar verder ziennaar een prachig einde van de rit. Het gaat je lukken, mijn flinke, moedige, sportieve vriendin. -
18 September 2014 - 08:26
Jeanne:
Lessen, lessen, we hebben ze allemaal. De teleurstelling is natuurlijk groot.
Ik zie op facebook dat je lekker in je moestuin bezig bent.
Ferry en Ben lopen stug door naar Muxia. Ik ben in een hostal in Finesterre en heb vast ook een single voor Ferry geboekt voor de 19e september. Het is wel slecht weer, zowel bij hen als hier. Regen en wind.
Volgend jaar komt jouw kans. En Ferry weet dan al precies welke albergues wel en niet goed zijn. Misschien iets eerder gaan vanwege de vochtigheid in deze streek. Het is nu erger dan de herfst in Schotland en Ierland samen. Hou je taai, het is snel de 21e.
Jeanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
